Marcels leven is een overwinning (Bamber Delver)
Mijn deadline voor deze column was dinsdag 16 april 2019. Op maandagavond gebeurden er echter twee dingen waardoor ik besloot mijn column aan te passen. Het begin is onveranderd gebleven, maar de rest kent een volledig ander verloop.
Op 10 april jongstleden vonden twee historische gebeurtenissen plaats, namelijk de presentatie van de eerste foto van een kosmisch zwart gat en de publicatie over de archeologische vondst van een onbekende mensensoort. De eerste resten van Homo luzonensis werden al in 2007 gevonden, maar pas na twaalf jaar onderzoek blijkt dat het om een nieuwe mensensoort gaat. Het kostte ook jaren om het algoritme te schrijven dat 8 radiotelescopen verbond tot één grote virtuele telescoop, zodat de foto van een zwart gat op 55 miljoen lichtjaar afstand in sterrenstelsel Mercier 87 gemaakt kon worden. Die programmeertijd is echter verwaarloosbaar in de 14 miljard jaar die het universum nodig had om Homo sapiens dit kunststukje te laten uitvoeren. Alles van waarde heeft een lange voorgeschiedenis, waarin creatieve denkers patronen doorzien en nieuwe inzichten blootleggen.
Ik heb het denken in andere toekomstpatronen van een uitgesproken denker geleerd, namelijk van de futuroloog Marcel Bullinga die op die bewuste maandagavond van 15 april jongstleden op 60-jarige leeftijd overleed aan de gevolgen van een ongeneeslijke ziekte. Tegelijkertijd brandde in Parijs de Notre-Dame af. Het was een heel donkere avond. Onlangs, op 12 maart 2019, verscheen Marcels nieuwe boek Iedereen aan de robot, dat hij in de afgelopen twee jaar ondanks zijn ziekte vastberaden voltooide. Ik ben zeer dankbaar dat ik daaraan mee mocht werken en vond het een grote eer dat hij het mij toevertrouwde om hem te vervangen bij een recente lezing die hij door de ziekte zelf niet meer kon geven. Vlak voor zijn plotselinge dood maakten wij nog plannen en spraken we over de kleine wonderen van het leven van alledag.
Marcel was geen voorspeller, maar een buitengewone trendwatcher die de mogelijke toekomsten als geen ander onder woorden wist te brengen. Hij was geen waarzegger, maar een ziener. 24 jaar lang heb ik met het brein van deze ziener naar de toekomst mogen kijken en dat leverde mij altijd verrassende vergezichten op. Marcels nalatenschap is inderdaad een overwinning in de korte geschiedenis van de mensensoort Homo sapiens op die kleine blauwe planeet van een zonnestelsel in een verre uithoek van de oneindige kosmos.
Ik eindig deze column met Marcels voorwoord in Iedereen aan de robot, opgedragen aan Bamber en Mick.
Laat de wind mijn zorgen wegblazen
Laat het zand vaste grond onder mijn voeten geven
Laat de zee mij leren dat het leven eb en vloed kent
Laat de horizon mijn zicht verbreden
Laat het strand me voelen dat iedereen komt en gaat
Wij mensen zijn slechts korreltjes zand, om te worden weggespoeld en weggeblazen
Laat de wolken mijn angsten meenemen
Laat de zon me leren te genieten van elke dag, hier en nu
Rob Meesen