De afgelopen periode mocht ik voor een klant een documentaire maken over Trauma Informed Care (TIC). In een drieluik wordt uitgelegd wat TIC is, waarom het zo effectief is, hoe het reeds wordt toegepast en wat dit dan concreet betekent. Een prachtige reis waarin verbinding, regulatie en veiligheid centraal staan.
Als prosultant heb ik de afgelopen 21 jaar veel organisaties van binnen mogen bekijken en heb ik veel trauma’s gezien. Waar TIC zich concentreert op het voorkomen, opsporen en/of behandelen van trauma’s bij mensen, doe ik dit, samen met mijn collega Rob Meesen, al twee decennia bij veel en vooral ook verschillende organisaties.
In iedere organisatie zitten onverwerkte trauma’s. Vaak zijn deze trauma’s de hoekstenen geworden van de cultuur binnen een organisatie. Hoe vaak hoor je niet dat er in het verleden een zeer hiërarchische directeur of manager is geweest die met zijn leiderschap een angstcultuur heeft gecreëerd. Deze angstcultuur is dan het gevolg van trauma’s die in die periode zijn ontstaan. Medewerkers zijn gedurende zo’n periode vaak onnodig berispt of onder druk gezet met als gevolg veel stress en angst bij medewerkers. De kans is groot dat de medewerkers uit dat tijdperk niet meer werkzaam zijn voor de organisatie maar dat de trauma’s in oude verhalen zitten opgesloten en daarmee levend blijven.
Als wij gevraagd worden door opdrachtgevers om hun te helpen om de ambities van de organisaties in de werkelijkheid te brengen, lopen wij al snel tegen trauma’s aan. Ook wij starten dan met het vormgeven van de drie pijlers van TIC. We gaan verbindingen opzetten, want zonder verbinding kun je immers niet communiceren. Wij gaan reguleren, want als alles in balans was dan was onze hulp niet nodig. En wij creëren veiligheid. Want verbeteringen, veranderingen of vernieuwingen komen alleen tot stand in een veilig werkklimaat. Via deze drie pijlers zetten we de gewenste bewegingen in gang en proberen we trauma’s te voorkomen, op te sporen en/of te behandelen.
Ik daag jou uit om eens te reflecteren op jouw organisatie. Welke trauma’s kun jij herkennen of erkennen? Vraag collega’s eens wat zij zien of voelen. Ga op zoek naar deze trauma’s en maak ze bespreekbaar. Ga de verbinding aan, reguleer en los ze op door oude verhalen op te ruimen en met elkaar nieuwe verhalen te maken.
Kortom, je hoeft het verleden niet te vergeten, maar laat het verleden niet het heden bepalen.
Patrick Vroomen