In 1970 bracht John Lennon zijn revolutionaire protestlied Working class hero uit. Lennon wilde naar eigen zeggen het arbeidersvolk waarschuwen. Volgens hem werden ze bewerkt tot de middenklasse; “Into the machine”. Een jaar nadat Lennon doodgeschoten werd, werd Ron Meyer geboren. Hij groeide, als zoon van een koelmonteur en thuiszorger, op in de Heerlense volksbuurt Zeswegen.
Grip
In 2005 werd Meyer vakbondsbestuurder bij de FNV. In 2015 volgde hij Jan Marijnissen op als partijvoorzitter van de SP. In 2018 verscheen zijn eerste boek met als titel Grip. “Zelden werd de pijn van de hedendaagse Nederlandse working class zo indringend verwoord” aldus Sander Heijne. Eind 2019 verliet Meyer de landelijke politiek en keerde hij terug naar de FNV.
Worsteling
Midden in de coronapandemie (2021) schreef Meyer een woedende én liefdevolle ode aan zijn sociale klasse. Volgens zijn uitgever legt De onmisbaren de worsteling bloot van een man die zijn klasse ontvlucht maar er telkens weer terugkeert. Meyer vraagt zich in het boek af waarom het zo moeilijk is om van twee sociale klassen te houden. Waarom het onmogelijk lijkt om zich op twee plekken thuis te voelen? Waarom genieten van intellectuele uitdagingen als verraad voelt. Ik weet niet of Ron Meyer kan zingen, maar schrijven beheerst hij zeker. In een zeer aantrekkelijke schrijfstijl spreekt hij als een moderne John Lennon over de working class hero in de frontlinie van de pandemie. De schoonmaker, pakketbezorger, vuilnisophaler, distributiemedewerker, zorgverlener en miljoenen anderen. Mensen die niet thuis kunnen werken, vaak in de armste buurten wonen, de hardste klappen vangen en ons land overeind houden. “Dit is het verhaal van jullie leven, jullie volharding en jullie opoffering, van mijn worsteling met die opoffering. Dit is het verhaal van een klasse die niet meer leek te bestaan. Bespot en bespuugd. Een klasse van onzichtbaren die onmisbaar blijken. Waar het aan de talkshowtafels nooit over gaat. Vergeten, genegeerd en zes jaar eerder dood.”
HoopMeyers familie werkte op de Oranje Nassau-mijn 3 in Heerlerheide. Dat is het mijnwerkersdorp waarin ik opgroeide terwijl de mijnen ontmanteld werden. Ik was de eerste persoon in mijn stamboom die de kans kreeg om te gaan studeren. Mijn arbeidersbuurt was een gemeenschap van mensen waarin Ron Meyer gelooft. Een groep mensen die het voor elkaar opnemen, die elkaar oprapen én elkaar aanspreken. En hoop koesteren. Meyer citeert aan het einde van het boek Agustinus: “Hoop heeft twee prachtige dochters: woede over hoe het nu gaat én de moed om er iets aan te doen.” Sinds april 2022 is Meyer, de directeur van het Nationaal Programma Heerlen-Noord. In die hoedanigheid werkt hij aan zijn missie om de grote sociale achterstanden in dit stadsdeel weg te werken en de leefomstandigheden van de onmisbaren te verbeteren.