Hoop is geen strategie

TopchangeColumn Limburg Onderneemt

Ik breng verandering. Dat is de kern van mijn leven als prosultant. Bij de implementatie van nieuwe technologie stuit ik altijd op hardnekkige weerstand. En als ik bestaand beleid ter discussie stel of processen re-design is het aantal pijlen in mijn rug vaak niet te tellen. 

Zoals Machiavelli ooit al vaststelde is er namelijk niets gevaarlijker om aan te pakken dan verandering. Eigenlijk wordt iedere vernieuwing per definitie geremd door het conventioneel denken van de late meerderheid in organisaties. Dat is een onvermijdelijk aspect van mijn professie. Gelukkig word ik ook altijd geholpen door de vroege meerderheid die in iedere organisatie te vinden is. Dankzij deze bevlogen groep voorlopers krijgen kwetsbare initiatieven de kans om te bloeien en worden transities mogelijk gemaakt.

Het zijn niet alleen de werknemers die terughoudend zijn bij vernieuwing, maar ook de bestaande machthebbers in dominante posities. Zelfs Walt Disney, The Beatles en Eric Guan werden afgewezen door de gearriveerde bovenbazen. De top van de muziekindustrie maakt bijvoorbeeld steeds dezelfde historische fout om vernieuwing oneindig uit te stellen. Na de disruptie van de traditionele platenmaatschappijen door streamingdiensten werden evenementen de nieuwe waarde propositie van artiesten. Muziek kunnen de consumenten (bijna) gratis streamen in de long tail van de internetcurve en als band kun je enorm cashen tijdens de fysieke events in stadions en muziekhallen waarvoor de superfans graag een hoge prijs willen betalen. Meer dan ooit waren er in 2019 festivals, concerten en mega-events. 

Corona was echter de niet voorziene spelbreker. Momenteel blijft de entertainmentindustrie hopen op een post-corona-oud-normaal-scenario waarin het geld weer als vanouds tegen de plinten van de poptempels klotst. En ondertussen blijft de vernieuwing uit. Twee hele internetjaren ná de corona uitbraak maakt de muziekindustrie nog steeds geen gebruik van nieuwe state-of-the-art-technologie. Waar blijven de collectieve mixed reality concerten met haptic response van Coldplay, The Rolling Stones, U2, Beyoncé, en al die andere mega-artiesten die de miljoenen hebben om voortrekker te zijn in de branche, in samenwerking met de grote tech bedrijven die de infrastructuur hebben voor een naadloze muziekbeleving met de snelheid van een gedachte? 

Waarom een autistische anderhalve-meter-theaterervaring in plaats van een aanraakbare, op de huid voelbare en in het brein niet van écht te onderscheiden next-level virtuele beleving? Waarin iedere fan virtueel op het podium gehaald kan worden door de artiesten en we allemaal Andy Warholl’s five-minutes-of-fame-moment met onze idolen kunnen hebben? De technologie is beschikbaar en de fans verlangen naar échte alternatieven. Zoals de carnivoor wel kweekvlees op zijn bord wil hebben, maar de vleesvervanger afwijst. 

Hoe zit het eigenlijk met jouw business of die van jouw werkgever? Hopen op herleving van oude tijden is geen strategie. Denken dat de overheid survival-subsidies blijft verlenen is een illusie. Change. Before you have to.

Rob Meesen